فیلم ترسناک نفرین لایورونا ، توانست با اکران شدن ، تبدیل به یک دنباله سود آور دیگر از مجموعه فیلم احضار بدل شود. این فیلم توانست با فروش حدود ۱۲۳ میلیون دلار از سینما خداحافظی کند. همانطور که همه طرفداران ژانر وحشت میدانند ، بسیاری از فیلم های سری احضار ، نتوانستند نتیجه خوبی از نظر کیفیت داشته باشند. فیلم نفرین لایورونا با این که داستان مستقلی را از مجموعه احضار دنبال میکند، به دلیل یکی از دیالوگ ها که یکی از شخصیت های فیلم درباره آنابل به زبان میاورد ، ناخودآگاه پایش به مجموعه احضار باز میشود. در فیلم نیز بازیگران سرشناسی مثل لیندا کاردیلینی (Linda Cardellini) به ایفای نقش پرداخته اند.
داستان فیلم در دهه شصت ، درلس آنجلس رخ میدهد و درباره مادری به اسم آنا با بازی لیندا کوردلینی است که در نقش وکیل و مددکار اجتماعی است و پایش به خانه زنی مرموز به نام پاتریشیا باز میشود که کودکان خود را زندانی کرده است و پس از این که او بچه های آن زن را آزاد میکند ، بچه ها پس از مدتی به طرز مرموزی میمیرند و آن زن توضیح میدهد که در حال حفاظت از کودکانش در برابر روحی انتقام جو, به نام لایورونا بوده است.
او لیندای بیچاره را با خاک یکسان میکند و در پایان میگوید که لایورونا سراغ فرزندان تو نیز میاید. از قضا لیندا دو فرزند دارد و پس از مدت کوتاهی آنها صداها و نشانه های عجیب از حضور کسی را در خانه حس میکنند و آن شخص کسی نیست جز لایورونا.
تا اینجا که مشاهده کردید داستان فیلم کمی کلیشه بود و همین تا حدودی توانست فیلم را زمین بزند. فیلم با یک آهنگ و ریتم نسبتا تند آغاز میشود و در میان داستان ناگهان ریتم به حدی کند میشود که شما احساس خستگی میکنید و سریع میخواهید فیلم را جلو بزنید که به صحنه های هیجان انگیز و ترسناک برسید. کارگردان فیلم مایکل چیوز (Michael chaves) است که کارنامه کارگردانی اش خالی از فیلم های جذاب و دوست داشتنی نیست و تجربیات زیادی دارد. بنابراین از او چنین انتظاری نمیرفت.
از ریتم و داستان که بگذریم ، فیلم برداری نسبتا خوبی را پیش رو داریم و صدابرداری و بازیگری شخصیت ها از کیفیت بالایی برخوردار است. بازیگران خردسال هم توانستند تا حدی نقش خود را خوب ایفا کنند و گلیم خود را از آب بیرون بکشند.
فیلم نفرین لایورونا ، فیلمی است که شاید بتوان آن در آن دسته از فیلم ها گذاشت که میتوانند شما را سرگرم کنند ولی نه بیشتر از یک دفعه. پایه و اساس فیلم ، جامپ اسکرهای آن است که امروزه تبدیل به ترفندی نخ نما برای ترساندن شده است. اما چیزی که بیشتر از همه ، حرص من را در میاورد ، این است که جامپ اسکر های فیلم اکثرا بسیار جدید بودند و من به شخصه تا حالا جنین جامپ اسکرهایی را جایی ندیدم ، از این رو پتانسیل تبدیل شدن به آن دسته از جامپ اسکرهایی را داشتند که وارد بدنتان میشدند و حالا حالاها بیرون نمیرفتند. اما کارگردان فیلم با استادی تمام ، آن ها تبدیل به جامپ اسکرهایی کرد که ترسو ترین بیننده ها هم از حقه آن باخبر میشوند و گاهی میخندند.
در پایان میتوان گفت فیلم میتوانست تبدیل به فیلمی شود که به سری فیلم های احضار رنگ و رویی ببخشد و طرفداران را راضی به خانه بفرستد اما متاسفانه تبدیل به فیلمی شد که پس از تماشای آن ، به باد فراموشی سپرده میشود ، هرچند فیلمی است که میتواند به شدت سرگرم کننده باشد ولی نه بیشتر از یک بار.
